Een dag als chauffeur door de
ogen van collega Olaf.
We schrijven woensdag 18 oktober, vandaag rijd ik van Levi (Fins Lapland) naar Tromsø (Noorwegen). Een rit van 430 kilometer tijdens mijn twaalfdaagse reis naar het noorderlicht, voor De Jong Intra Vakanties.
Olaf onderweg met onze 411, de Van Hool T16 Acron.
We schrijven woensdag 18 oktober, vandaag rijd ik van Levi (Fins Lapland) naar Tromsø (Noorwegen). Een rit van 430 kilometer tijdens mijn twaalfdaagse reis naar het noorderlicht, voor De Jong Intra Vakanties.Tot nu toe gaat de reis goed! Ik ben met de boot van Travemunde naar Helsinki gevaren, en de afgelopen twee dagen vanuit Helsinki via Oulu naar hier gereden. Veel kilometers, maar de wegen waren gelukkig nog mooi schoon van sneeuw. Levi is een Finse wintersportplaats en dat is goed te zien, want achter ons hotel worden er al volop afdalingen gemaakt op de pistes met verse sneeuw!
Het is hier al flink winter met een temperatuur van -11 graden op het dashboard, maar met de zon erbij is het een hele mooie route in het noordwesten van Finland, langs de Zweedse grens naar boven toe. Deze ochtend vertrek ik om 08:30 uur uit het hotel en hoop ik rond de klok van 16:00 uur (Noorse tijd, dus een uurtje vroeger dan hier in Finland) in Tromsø aan te komen. Ik ben erg blij met de echte winterbanden die op de bus (411) liggen, want anders had ik hier bij het wegrijden vanaf het hotel al kettingen moeten leggen. Hopelijk blijven de wegen goed te berijden, maar ik maak me er wel zorgen over. Als ik met de dagelijkse afstanden op deze reis ook nog eens met sneeuwkettingen aan de slag moet, worden de dagen wel erg lang.
Gelukkig kan ik zelf toch ook wel echt genieten van de rit en de mooie uitzichten die we onderweg hebben. Tussendoor probeer ik wat verhalen of toeristische informatie aan de mensen te vertellen. Iemand uit de bus vroeg hoe het zit met het “wildlife” in Finland. Zodoende vertelde ik over de vele rendieren die in deze regio leven en zomers rondlopen, met de opmerking dat we die in deze tijd van het jaar waarschijnlijk niet meer zullen zien. Nog geen vijftien minuten later staat de grootste kudde rendieren die ik ooit gezien heb op en langs de weg!! Iedereen moest er natuurlijk om lachen en de mensen hebben er vanuit de bus mooie foto’s van kunnen maken.Vooraf probeer ik altijd te plannen waar ik m’n koffie- en lunchstopjes wil houden, maar hier in deze streek valt het niet mee om een goede middagstop te vinden. Na een fotostop op een mooi punt, waar ik vanuit de hele fijne bar in de nieuwe bus koffie heb kunnen schenken, blijkt het restaurant wat ik in gedachten had voor de lunch gelukkig open en maak ik daar de lunchpauze.
Daarna rijd ik door naar de Fins-Noorse grens en moet ik even stoppen om mezelf aan te melden voor het traject dat ik in Noorwegen zal gaan rijden. Schijnbaar iets nieuws, want ik had er nog nooit van gehoord, maar een collega had er een boete voor gekregen en dat willen we natuurlijk voorkomen. Ik vind het wel moeilijk om onderweg naast alle “gewone” werkzaamheden die we al hebben (chauffeur, reisleider, entertainer, praatpaal voor de mensen, barman, poetser, regelaar, enz.) ook nog eens op de hoogte te moeten blijven van alle wetten en regels in de landen waar we komen op het gebied van tolwegen, grensovergangen, documenten en andere papierkraam. Maar goed, uiteindelijk kom ik mooi rond de klok van 16:00 uur aan in het hotel in Tromsø. Ik laat de mensen altijd nog even in de bus zitten zodat ik de kamersleutels kan gaan halen en nog even kan checken of de etenstijden (die ik ‘s middags al doorbel naar het hotel) nog steeds kloppen. Sleutels deel ik in de bus uit, wat ik zelf prettig vind en dan horen de mensen van mij altijd nog hoe laat we dineren en morgen weer vertrekken.
‘s Avonds staat de excursie naar ‘t noorderlicht op het programma! We lopen eerst naar een ander hotel omdat in dat van ons geen diner meer word geserveerd. Na het avondeten wordt de groep opgehaald door een Noorse bus met begeleiding voor de excursie. Ik ga zelf niet mee, want de mensen zullen pas rond 01:00 uur vannacht terug zijn en morgen “moeten” we toch weer om uiterlijk 09:00 uur vertrekken voor een lange rit naar Svolvær op de Lofoten. Terugwandelend naar ons eigen hotel ben ik blij dat er weer een dag op zit. In m’n hoofd ben ik alweer vooruit aan het denken en aan het plannen voor de dag van morgen. Zo moet ik het hotel bellen met de verwachte aankomsttijd en de verschillende diëten die de mensen hebben. Ook bedenk ik weer waar ik m’n stopjes zal maken. Er ligt een mooie waterval niet ver van de route, zal ik daarheen rijden en is het de moeite waard? Ik moet m’n gids in Trondheim nog bellen om te vragen of alles klopt, en ik moet De Jong Intra bellen zodat ze kunnen regelen dat we in het volgende hotel wat anders te eten krijgen dan aardappelpuree en broccoli die we de laatste drie avonden al hadden. Enzovoort, enzovoort. En dan nog hopen dat de mensen vanavond ook echt het noorderlicht gaan zien zodat ze morgen na een kort nachtje toch weer happy in de bus zitten. We gaan het meemaken!
Ontdek de bijzondere verhalen van andere collega’s:
