Een dag als chauffeur door de ogen van collega Carin.

We nemen jullie mee op reis op de Italiëreis van Scholengroep Trevianum uit Sittard. Carin rijdt deze reis al jaren en vormt inmiddels een vast team met de docenten. Die samenwerking gaat twee kanten op: Carin is een extra begeleider voor de groep, maar de docenten regelen ook het verkeer als Carin een moeilijke manoeuvre moet maken met de bus.

De reis begint voor Carin in het vliegtuig, ze vliegt namelijk naar Italië. De groep wordt in Sittard opgehaald door twee collega’s en rijdt door de nacht naar Pisa. Daar neemt Carin het over en kan de reis écht beginnen. Eerste stop: Pisa! Daar stapt de jeugd na hun eigen programma altijd vlak vóór de grote parkeerplaats in. Dat scheelt een permit aanschaffen en verloopt altijd vlotjes. Daar al merk je dat Carin en de docenten een team vormen. Ze hebben onderling genoeg aan één oogopslag en weten precies wat ze aan elkaar hebben, niet voor niets vraagt de school jaarlijks of Carin weer met hen mee mag.

Vanuit Pisa gaat de reis verder naar de uitvalsbasis voor de gehele week: Albergo San Lorenzo in Pescia. Eerder hebben ze ook in een oud klooster in Cortona en in een hostel in Lucca gezeten. Dat laatste was geen onverdeeld succes: elke avond waren de docenten de jeugd daar kwijt. Die klommen uit het raam om op stap te gaan!

Oplossing voor dat euvel is de huidige locatie, die eigenlijk perfect is. Het is een oude papierfabriek en dat kun je nog goed zien aan het gebouw. Overal zijn glazen wanden en vloeren aangebracht, waarachter de oude machines nog staan. Ook fungeert deze locatie als tappunt voor gratis drinkwater, dus zie je vaak Italiaanse mannetjes/vrouwtjes langs komen lopen met grote flessen om water te halen, een leuk tafereel.

Enige nadeel is dat Carin daar met de volle bus, achteruit, over een smal bruggetje moet om op de parkeerplaats te komen. Eerst laat ze alle achteropkomende auto’s passeren en stappen alle docenten uit met veiligheidsvestjes aan, zowel om het verkeer te regelen als om Carin te assisteren. We weten allemaal dat je liever niemand hebt die langs je bus staan te zwaaien, maar deze club helpt wél echt. Ze begeleiden Carin achteruit over de burg (tussen de betonnen randen en de bus past niets), langs de stalen luifel van het hotel (past ook allemaal maar nét), de parkeerplaats op. De eerste dag gaat dat nog wel, dan komen ze bij daglicht aan. Maar iedere dag gaan ze met de bus op pad en herhaalt het tafereel zich in het donker bij terugkomst. De brug is niet verlicht, Carin moet echt sturen op de aanwijzingen van de docenten. De leerlingen helpen ook: het wordt doodstil in de bus om tussen de toeterende Italianen te kunnen horen wat de docenten buiten roepen. Elke dag gaat het goed en zodra de bus op de handrem gaat komt de jeugd weer tot leven en beginnen ze wild te joelen en klappen.

Op de vraag of Carin dan ook kan genieten van dat pielen elke dag: JA! Je hebt als vrouw natuurlijk wel eens bijdehand volk aan boord. Mannelijke vrachtwagenchauffeurs, die echt denken dat een vrouw achter het stuur resulteert in bloed aan de muur, zijn het ergst. Vrijwel altijd komen ze daarvan terug en verexcuseren ze zich aan het einde van de rit. Carin geniet daar wel van: het manoeuvreren en rijden door de bergen, dat is de uitdaging. Je moet echt weten en voelen wat de bus doet, daar denken buitenstaanders nog wel eens te simpel over.

Terug naar de reis: vanuit Pescia rijdt Carin dagelijks een dagtocht. Carrara is één van de bestemmingen; daar kun je met de bus omhoog, maar vanaf de parkeerplaats moet je ook nog een eind wandelen om uit te komen bij een smidse. De smid aldaar heeft geen opvolging, dus doet alles nog zelf en op de ouderwetse manier. De leerlingen zien daar dus een man van in de 80, op z’n knieën, messen smeden. Ze staan er elk jaar vol bewondering naar te kijken. Ook wordt in Carrara, nog op de ouderwetse Italiaanse manier, pancetta (varkensspek) gemaakt. Op één van die plekken staat zelfs een varkentje voor de deur! In de meeste steden waar ze komen, is er geen gids bij. De docenten zijn wandelende encyclopedieën en spreken goed Italiaans. Ook voor Carin komt dat vaak van pas: in Viareggio (bestemming van een andere dagtocht) is een busparkeerplaats, maar die staat nogal eens vol met auto’s. De laatste keer hebben Carin en de docente hun charmes in de strijd gegooid en gevraagd waar ze dan wel mochten parkeren. Ze kregen er politiebegeleiding voor terug: die bracht hun naar de autoparkeerplaats waar ook een bus op paste. De kosten rezen de pan uit: €2,50!

De overige bestemmingen zijn Firenze, San Gimignano, Siena en de bekende Duivels- en Kettingbrug in de Toscaanse binnenlanden. Prachtige plaatsen, maar hetgeen wat deze reis echt leuk maakt is de sfeer; je maakt echt iets mee met die club. In het hotel zitten de leerlingen vaak op hun kamers, terwijl de docenten en Carin juist in het barretje zitten. Die zitten dan spelletjes te spelen en het scheelt vaak weinig of ze piesen in hun broek van het lachen. De leerlingen komen daar niet gezellig bij zitten, die moeten kattenkwaad uithalen. Iedereen moet om middernacht op de eigen kamer zijn, maar dat gaat niet elk jaar goed. Vorig jaar zaten er na die tijd twee meiden bij de jongens op de kamer en kwamen de docenten eens een kijkje nemen. Toen de deur openging twijfelden ze geen moment en sprongen ze van één hoog uit het raam, de veranda op. Ze hadden er alleen niet goed bij nagedacht dat die veranda van glas was, met alle gevolgen van dien…